ارزش گذاری چیست ؟

ارزش گذاری چیست؟

ارزش یابی فرایند تحلیلی تعیین ارزش فعلی (یا پیش بینی شده) دارایی یا شرکت است. تکنیک های زیادی برای ارزیابی وجود دارد. یک تحلیلگر که برای یک شرکت ارزش قائل می شود ، به مدیریت کسب و کار ، ترکیب ساختار سرمایه آن ، چشم انداز درآمد آینده و ارزش بازار دارایی های آن ، از جمله معیارهای دیگر می پردازد.

تجزیه و تحلیل بنیادی اغلب در ارزیابی استفاده می شود ، اگرچه ممکن است چندین روش دیگر مانند capital asset pricing model (CAPM) یا dividend discount model (DDM) استفاده شود.

ارزش گذاری به شما چه می گوید؟

ارزشيابي مي تواند در هنگام تعيين ارزش منصفانه يك اوراق بهادار مفيد باشد كه با توجه به اينكه خريدار حاضر است به فروشنده چه مبلغي را بپردازد ، فرض مي كند كه هر دو طرف با رضايت وارد معامله شوند. وقتی اوراق بهادار در بورس معامله می شود ، خریداران و فروشندگان ارزش بازار سهام یا اوراق قرضه را تعیین می کنند.

دو دسته اصلی روشهای ارزیابی :

مدلهای ارزش گذاری مطلق سعی می کنند ارزش ذاتی یا "واقعی" یک سرمایه گذاری را فقط بر اساس مبانی پیدا کنند. نگاهی به اصول اساسی به این معنی است که شما فقط بر مواردی مانند سود سهام ، جریان نقدینگی و نرخ رشد برای یک شرکت متمرکز هستید و نگران هیچ شرکت دیگری نیستید. مدلهای ارزشی که در این دسته قرار می گیرند شامل مدل کاهش سود سهام تقسیمی dividend discount model ، مدل جریان نقدی تنزیل شده discounted cash flow model ، مدل درآمد باقیمانده residual income model و مدل مبتنی بر دارایی asset-based model است.

گاهی اوقات انجام همه اینها و سپس وزن کردن هر یک برای محاسبه ارزش ذاتی مناسب است. در همین حال ، برخی از روشها برای صنایع خاص مناسب تر است و برای برخی دیگر مناسب نیست. به عنوان مثال ، شما از روش ارزیابی مبتنی بر دارایی برای ارزش گذاری یک شرکت مشاوره که دارایی کمی دارد استفاده نمی کنید. در عوض ، یک رویکرد مبتنی بر درآمد مانند DCF مناسب تر است.

تحلیلگران همچنین با استفاده از ورودی و خروجی های جریان نقد توسط دارایی ، به نام تحلیل جریان نقدی تنزیل شده (DCF) ، ارزش یک دارایی یا سرمایه گذاری را تعیین می کنند. این جریانهای نقدی با استفاده از نرخ تنزیل به ارزش فعلی تنزیل می شود ، که فرض در مورد نرخ بهره یا حداقل نرخ بازدهی است که توسط سرمایه گذار فرض می شود.

در مقابل ، مدلهای ارزشگذاری نسبی با مقایسه شرکت مورد نظر با سایر شرکتهای مشابه عمل می کنند. این روشها شامل محاسبه ضرایب و نسبتها ، مانند قیمت چند به درآمد و مقایسه آنها با چند برابر شرکتهای مشابه است.

به عنوان مثال ، اگر P/E یک شرکت کمتر از ضریب P/E یک شرکت مشابه باشد ، ممکن است شرکت اصلی کم ارزش تلقی شود. به طور معمول ، محاسبه مدل ارزش گذاری نسبی بسیار ساده تر و سریعتر از مدل ارزش گذاری مطلق است ، به همین دلیل بسیاری از سرمایه گذاران و تحلیلگران تجزیه و تحلیل خود را با این مدل آغاز می کنند.

چگونه درآمد بر ارزش گذاری تأثیر می گذارد :

EPS شاخص سود شرکت است زیرا هرچه شرکت بتواند سود بیشتری برای هر سهم ایجاد کند ، هر سهم برای سرمایه گذاران ارزشمندتر است.تحلیلگران همچنین از نسبت قیمت به درآمد (P/E) برای ارزش گذاری سهام استفاده می کنند که به عنوان قیمت بازار برای هر سهم تقسیم بر EPS محاسبه می شود. نسبت P/E محاسبه می کند که قیمت سهام نسبت به درآمد تولید شده برای هر سهم چقدر گران است.

به عنوان مثال ، اگر نسبت P/E یک سهم 20 برابر سود باشد ، یک تحلیلگر این نسبت P/E را با سایر شرکت های همان صنعت و نسبت بازار بزرگتر مقایسه می کند. در تجزیه و تحلیل حقوق صاحبان سهام ، استفاده از نسبت هایی مانند P/E برای ارزش گذاری یک شرکت ، ارزش گذاری مبتنی بر چند یا چندگانه نامیده می شود.

محدودیت های ارزش گذاری :

هنگامی که تصمیم می گیرید از کدام روش ارزش گذاری برای ارزش گذاری سهام برای اولین بار استفاده کنید ، به راحتی می توانید تحت تأثیر تعدادی از تکنیک های ارزیابی در دسترس سرمایه گذاران قرار بگیرید. روشهای ارزشیابی وجود دارد که نسبتاً ساده است در حالی که بعضی دیگر پیچیده هستند.

متأسفانه ، هیچ روشی وجود ندارد که برای هر شرایطی مناسب باشد. هر سهم متفاوت است و هر صنعت یا بخش دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ممکن است نیاز به روشهای ارزیابی متعدد داشته باشد. در عین حال ، روشهای مختلف ارزیابی ، ارزشهای متفاوتی را برای یک دارایی یا شرکت اصلی ایجاد می کند که ممکن است تحلیلگران را به استفاده از تکنیکی که مطلوب ترین خروجی را ارائه می دهد ، بکار گیرد.